Wstęp

Cześć, nazywam się Daria, mam 18 lat. Sama się sobie dziwie ze zaczęłam od siebie a nie od moich zaburzeń, które niestety są przede mną.

Z wyglądu szczerze przypominam chodzącego kościotrupa, w zasadzie nie chodzącego bo nie wychodzę z łóżka, niestety. Na wzrost 167cm ważę jedynie 39kg.. Nie mam kobiecych kształtów. Moja kobiecość tez została odebrana wraz z utratą włosów, są bardzo krótkie i je tez mogę w każdej chwili stracić. Lecz i tak moim największym kompleksem są wystające wszędzie kości, dogadywanie niektórych osób, ze zaraz zniknę, ze mam anoreksję, której nigdy nie miałam.

Moj charakter jest niesamowicie trudny do odgadnięcia, zrozumienia. Jestem bardzo upartą osobą, otwartą a jednak zamknięta. Mam napady agresji nad którymi na szczęście panuje, ale nad atakami złości i nienawiści już niestety nie. Wyżywam się na ludziach za nic lub za błahy powód, dlatego tez mam przy sobie tak mało ludzi. Częścią mojego charakteru są zaburzenia, z którymi przystało mi żyć, a może i walczyć. Zmagam się z emetofobią, zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi, atakami paniki, depresją, samookaleczeniem, nerwicą natręctw i najprawdopodobniej schizofrenia ale do dokładnego stwierdzenia potrzebuje jeszcze czasu choć już się na nią leczę.

Ten blog powstaje z różnych powodów, przede wszystkim to dla mnie terapia, chce tez uświadomić ludziom jak reagować w sytuacjach w których widzicie ze ktoś z waszych bliskich, znajomych zachowuje się "dziwnie", jak pomóc. Ja miałam sytuacje która bardzo mnie zraniła i nie chce żeby ktoś przez to przechodził. Zaufałam osobie i powiedziałam ze mam myśli samobójcze, spotkałam się z wyśmiewaniem. Gdy osoba mówi Wam, ze ma takie myśli, może w ten sposób prosi o pomoc bo sama nie daje rady?